Aslında minik bir yalan söyledim, her durakta başka bir insan beklemiyor. Elimde ok ve yay tuttuğum rüyadan uyandığımda kafam pek toplu değildi. Kendimi farklı hissediyordum, sanki yanlışlıkla başka bir boyutun kapısını aralayıp oradan kafamı uzattım. Sanki diğer farklı versiyonlarım tarafından yargılandım. Yukarılardan bir yerden bir düşünce tohumu serpildi kafama: kaderinde hakim olmak varsa olursun, katil olmak varsa da aynı şekilde. Bir türlü inanmayı başaramadığım şu kader ilk defa o kadar yargılayıcı gelmedi. İçimdekileri, kafamdakileri, elimdekileri bilen yazılı bir metin. Kalemin kimin elinde olduğunu bilmediğimiz bir düzen. Sadece biri bizim için not tutuyor, sadece biri bizim için kartları karıyor, dağıtıyor, yeniden dağıtıyor ve skorları yazıyor. Bu düzende bu kart oyunlarını kiminle oynadığım konusunda çok düşünemiyor, kestiremiyorum. Çünkü benden bağımsız gelişen benliğimi aşan bir şey. Ama sonrasına buldum, oyun arkadaşımı. O benim kadere inanma sebebim. ...
kaç yıldır yaşamaya çalıştığını bilmeyen bir konserve gibi sıkıldım