onu hiçbir şeye zorlayamam. mecbur bırakamam hatta olmamalı zaten hiçbir şeye mecbur. eksikliğini çektiği şeyler olur ya küçük çocukların. küçük çocuklarken fark etmeyiz ama normali oymuş gibi gelir. sürekli zorlanırız bir şeylere birileri tarafından. fark etmek çok acımasız bi durum ayrıca. yeri ve zamanı asla belli olmayan. (böyle bir tanıdığım var.) sonrasında normal olan ile tanışırız ve o da fıs çıkar. ama kendimizi mecbur hissederiz. bir de zorlanırız üstüne, sıkışıp kalırız bu normallikte. senaryolar yazmaya başlarız normalin kocaman bir yalan olduğuna dair. bu yüzden zorlayamam seni. yaşananlar mı normal yoksa yaşanmayanlar mı asla bilinemez bu, o senaryolarda. sen burada o küçük çocuğun eksiğisin. bir yerlerdesin. hapis yattın hatta yazdığın senaryo yüzünden işkence de gördün bir miktar. gergedanları düşündün iran denen yerde. düşünce suçlusu atfedildin bu dönemin. sen burada o küçük çocuğun doğduğu küçük şehirdeki tek caddesin. başka yer bilmiyor yürümesi, gitmesi gere...
kaç yıldır yaşamaya çalıştığını bilmeyen bir konserve gibi sıkıldım