ay içim sıkıldı

Devam Etmek, Tren ve Gibi   Kaçmak istiyorsun ama denizin ortasındayken bu imkansız. Bunun böyle olmasını istemiyorum. Herkesin kaçabileceği bir yeri olsun istiyorum. Geç kaldığın her şey hayatını değiştirsin istiyorum, tüm bunların hayatımı değiştirmesini istiyorum. Sonra daha çok korkuyorum, kaçamayacak olmamdan ve kaçmayacak olmandan. Ben canavar mıyım? Denizin ortasındayım ve bu düşünceye dalıp gidiyorum. Mavi-grimsi ölü bir aydınlıkta saatler boyu gitmek. Bir trenin yoluna devam etmesi gibi tanımlıyor bu dalış hâlini Mungan, belki de yaşamı. Bazen tüm yazarların canavar olduğunu düşünüyorum. Yeri çok yaşlı olanların ise dinozor olduğunu. Ben de ukala olduğumdan beni seveceklerini düşünüyorum hep. Sormak istediklerimi yönelttiğimi hayal ediyorum onlara karşı ama canavarcam yok maalesef. Yine de benim trenimin nereye gittiğini çok merak ediyorum hocam. Ya da canavarca konuşmayı ille de öğrenmem mi gerek? Ya da mesela canavarları bir trene koyup bir yerlere götürdükleri için...

 Bir karakter hayal ettim bugün. Şöyle konuştu: ''Bütün dünyayı sevmeye hazırdım, değerlendiren çıkmadı. Biri beni görsün istedim. Biri benden uzak dursun. Biri de güven versin mesela. Bu fark etmiyor, her iki anlamda da. Kim olduğu fark etmeksizin kimse beni fark etmiyor gibi. Bir film yapsaydım o filmde herkes başrol herkes figüran olurdu, ben dışarıda kalırdım. Beni görmüyor çünkü fark etmedi ve farklı olduğumun farkına varmadı henüz.'' Ona kimden bahsettiğini sormadım, onu çoktan tanıdığımı hissettim. İçime işleyen bir duygusu vardı. Sanki sanatı çok içselleştirmiş bir sanatçı gibi. Sesi, kendisi, olabilmesi. Var olabilmesi yani. Bıkmadan-yorulmadan buna devam etmesi. Kendi olmaya yani. Bana gör beni diye bağırıyor. Beni neden görmüyorsun. Görmediği birine gör beni demesi belki sadece ezikçe. Tanrı mı konuşuyor? Tüm bunların hepsi benim için değil. Tüm bunların hepsi senin için değil. Oysa dünya benden ibaret. Neyi aradığını sordum ona. Durduramadığı sonsuz bir döng...