ay içim sıkıldı

  bugün öyle otururken kendimle bir mevzu konuşmaya başladık ve hüngür hüngür ağladım yine. ailemdeki tüm kadınların acılarını üzerimde hissediyorum dedim. itiraf ettim bilge'ye bunu. bu acı beni bir terapi seasından çıkmışımcasına kendime sarılırken, sarsılarak ve hıçkırarak ağlattı. buna ihtiyaç duyduğumu bilmiyordum. bir yerde içimden çıkması gerekiyordu sanırım bu sümüklü hissin. gitmesi temizlenmesi gereken bi his. ne diye taşıyoruz içimizde bunu bu kadar zaman bilinmez, bok olsa hepsi keşke. sindirebilsek ve atsak bünyemizden hemen süper olurdu. acısı yıllar sürdü tüm o kadınların. nasıl hemen atılır ki. dursun istiyorum, dursunlar istiyorum. kadınları rahat bıraksınlar istiyorum. biz de onları rahat bırakmayalım istiyorum. sonra vazgeçiyorum. kimler ki bunlar, ben sen o biz ve onlar. hiçbir insan evladı yaşamamalı bunları. kadın erkek yaşlı çocuk okul müdürü tuhafiyeci uçak mühendisi hafız mimar amir öğretmen avukat imam öğrenci anestezi uzmanı terzi koltuk döşemeci terapi...

İçindeki o kocaman boşluk var ya hani, içi boşaltılmış bir kanser hücresi boşluğu. Ondan bende de oluştu dün gece. Aklını tam manasıyla yitirmiş birisi benden daha rahat uykular çekiyordur, çekmiştir yani dün gece. Senaryoda bazı eksiklikler olsa da bu gece neyi kurgulayacağım belli. Yok bu sefer normaller, mecburiyetler, caddeler, hücreler, cinayetlerden falan bahsetmeyeceğim. Bazı ilklerden mevzu açmak istiyorum. Çiçeklerden de konuşabiliriz. Ya da dün geceden.   Kendimizi tanıtırken birine sıfırdan en fazla ne kadar detay verilebilirse öyleydi. Gözlerinde şeffaflık ve güven vardı karşılıklı kahvemizi höpürdetirken. Nasıl hissettiğimin bir tarifi var mıdır sanmam fakat hava çok soğukken içinizin bu soğuğu hiç hissetmediği illaki olmuştur. Bir de yeşil bir his vardı hafif kıvrımlı. Sonra yazdıklarımı okudum o hisse doğru: ''Genelde gerçek duyguları niteleyecek kavram bulup da anlamlandıramam. Bir yere oturmaz bende, tabirlerimin mantıksızlığı bundandır. Zaten bence tarifi ...